Il y a dix ans, le racisme et l’extrême droite ont tué mes parents

Schaerbeek: Kenza Isnasni revient sur les lieux du drame 10 ans après

 

 

Le 7 mai 2002, vers 4h du matin, un double homicide secoue la commune de Schaerbeek, à Bruxelles. Mes parents, Isnasni Ahmed (47 ans) et El-Hajji Habiba (45 ans), sont assassinés par un individu connu pour son adhésion aux thèses de l’extrême droite et sa proximité avec Johan Demol (élu du Vlaams Blok devenu Vlaams Belang). Avant de se donner la mort et périr suite aux émanations des flammes de l’incendie qu’il a lui-même provoqué dans tout l’immeuble du 121 rue Vanderlinden, l’assassin, Hendrik Vyt, un homme de 79 ans, avait également tiré sur mes deux petits frères, Yassine et Walid. Entre la vie et la mort, ils avaient dû être hospitalisés. Mobile du crime : racisme.

 

Pour rappel, l’assassin avait déclaré la veille de son crime : « Puisque que Pim Fortuyn a été tué, puisque le Pen n’a pas été élu au second tour, nous allons nous débarrasser de ça nous-mêmes avec une kalachnikov ». Le message était clair…

 

Une action en justice avait été introduite contre X pour non-assistance à personne en danger. En cause : des soupçons de manquements au niveau des services de police et du Fonds Régional du Logement.

 

Aujourd’hui, 10 ans plus tard :

 

● Je n’ai toujours pas pu obtenir de reconnaissance auprès des instances judiciaires. L’instruction s’est soldée par un non-lieu. Avec tous les éléments recueillis, j’ai la conviction qu’un tel drame ne peut être le simple fruit du hasard.

 

● Comme en 2002 lors des élections présidentielles françaises, l’extrémisme de droite se renforce et propage son message de haine à travers toute l’Europe.

 

● Comme en 2002 lors de la publication du rapport de l’Observatoire européen des Phénomènes Racistes et Xénophobes de Vienne, l’islamophobie est une réalité et trouve sans cesse de nouveaux espaces d’expression. Le dernier rapport d’Amnesty International, rendu public le 24 avril 2012, indique clairement une montée des discriminations envers les musulmans en Europe et particulièrement en Belgique, en Espagne, en France, aux Pays-Bas et en Suisse.

 

Ce drame a bouleversé ma vie, mais je me suis relevée et j’ai résisté car je n’accepte pas cet état des lieux. Je n’accepte plus ce climat d’exclusion et de discriminations. Je n’accepte plus ce racisme banalisé et cette passivité générale qui nous empêchent de nous rassembler autour des vrais enjeux : les questions de justice sociale, d’accès à l’enseignement et à l’emploi. Ces questions requièrent la mobilisation de tous et sans que personne n’en soit exclu.

 

Ma résistance a été de me lever au nom de ce que je suis contre ce qui a détruit ma famille. Ma résistance consiste à œuvrer en faveur d’un monde meilleur pour les générations futures. Ma résistance consiste à prendre mes responsabilités et à agir contre toutes les formes de discrimination.

 

La Belgique d’aujourd’hui, je ne la reconnais plus. Ma Belgique, j’aimerais qu’elle m’écoute, qu’elle entende ma révolte, qu’elle me donne des réponses, qu’elle permette à chacun d’y trouver sa place. Au-delà des simples promesses liées aux échéances électorales, j’attends de notre gouvernement qu’il prenne des engagements fermes et des mesures fortes pour endiguer la montée du racisme et de la xénophobie.

 

Le recul de ces dix longues années passées à relever des défis a renforcé ma conviction et mon espoir que si un avenir meilleur est possible, il ne le sera pas sans la mobilisation de l’ensemble de la société.

 

En mémoire à mes parents, le 7 mai 2012, à 10h, je déposerai une gerbe de fleurs au pied de l’immeuble situé au 121, rue Vanderlinden à Schaerbeek. J’inviterai, à cette occasion, chaque citoyen à venir se recueillir tout au long de cette journée du 7 mai. Il s’agit d’un moment à la fois de commémoration et de recueillement, mais également de prise de conscience sur nos responsabilités respectives.

 

ISNASNI Kenza

 

__________________________________________________________________________________________

 

Persbericht/ 7 mei 2002 – 7 mei 2012: 10 jaar geleden hebben racisme en extreemrechts mijn ouders gedood

 

 

 

Op 7 mei 2002, rond 4u ’s ochtends, vond een dubbele moord plaats in de gemeente Schaarbeek te Brussel. Mijn ouders, Ahmed Isnasni (47j) en Habiba El-Hajji (45j), werden vermoord door een man die bekend stond voor zijn sympathie voor de extreem-rechtse ideologie en zijn nauwe banden met Johan Demol (toen verkozen door het Vlaams Blok, tegenwoordig bekend als het Vlaams Belang).  Voordat de moordenaar, Hedrik Vyt, een man van 79j, zichzelf van het leven beroofde en omkwam in de vlammen van de brand die hij zelf veroorzaakte op de Vanderlindenstraat 121, schoot hij ook nog eens op mijn twee kleine broertjes Yassine en Walid. Tussen leven en dood moesten ze worden opgenomen in het ziekenhuis. Het motief van deze misdaad: racisme.

 

 

 

Ter herinnering, de moordenaar had aan de vooravond van de misdaad gezegd: “ Aangezien Pim Fortuyn werd en (Jean-Marie) Le Pen niet werd verkozen in de tweede ronde, zullen wij onszelf daarvan ontdoen met een Kalashnikov.”  De boodschap was duidelijk …

 

Een klacht werd tegen X ingediend wegens het verzuim hulp te bieden aan een persoon in gevaar. Aan de orde: beschuldiging van nalatigheid door de politie en de regionale Woningsfonds.

 

Vandaag – 10 jaar later:

 

• Ik heb nog steeds geen erkenning kunnen krijgen van de rechterlijke autoriteiten.  Ze verwierpen de zaak. Echter, met al de bekomen bewijzen ben ik ervan overtuigd dat dergelijke tragedie niet louter toeval kan zijn.

 

• Net zoals in 2002, tijdens de Franse presidentverkiezingen, blijft extreemrechts groeien en blijft het zijn  boodschap van haat verspreiden doorheen heel Europa.

 

• Net  zoals in 2002 toen het rapport werd gepubliceerd van de Europese Waarnemingscentrum voor Racisme en Vreemdelingenhaat in Wenen, is islamofobie nog steeds een feit en blijft het nieuwe ruimte vinden om zich uit te drukken.  Het laatste rapport van Amnesty International, uitgegeven op 24 april 2012, geeft duidelijk een toename aan van de discriminatie van moslims in Europa, in het bijzonder in België, Spanje, Frankrijk, Nederland en Zwitserland.

 

Dit drama heeft mijn leven kapot gemaakt, maar ik ben terug opgestaan en heb me verzet omdat ik deze gang van zaken niet aanvaard. Ik aanvaard het huidige klimaat van uitsluiting en discriminatie niet. Ik aanvaard het gebagatelliseerde racisme niet, noch aanvaard ik de algemene passiviteit die ons ervan weerhoudt om ons te verzamelen rond de zaken die er echt toe doen: vraagstukken rond sociale rechtvaardigheid, toegang tot onderwijs en werkgelegenheid. Deze problemen vereisen de betrokkenheid van eenieder zonder enige uitsluiting.

 

Mijn verzet heeft me ertoe gebracht om in naam van wat ik ben op te staan tegen datgene dat mijn familie vernietigde.  Mijn verzet heeft me ertoe geleid om te vechten voor een betere wereld voor de toekomstige generaties. Mijn verzet heeft me aangezet om mijn verantwoordelijkheid op te nemen en alle mogelijke vormen van discriminatie te bestrijden.

 

Het België van vandaag herken ik niet meer. Ik zou graag willen dat België naar mij luistert,  dat het mijn opstandigheid  aanhoort, dat het mij antwoorden geeft, dat het het eenieder mogelijk maakt om hier zijn/haar plaats te vinden.  Op de enkele beloftes die men tijdens verkiezingen maakt na, verwacht ik van de overheid dat ze zich hard inzet en sterke maatregelen neemt om de groeiende racisme en vreemdelingenhaat tegen te gaan.

 

Terugblikkend op de afgelopen 10 jaar die ik heb besteed aan het aangaan van uitdagingen, ben ik er steeds meer van overtuigd dat een betere toekomst wel degelijk mogelijk is, maar niet zonder de mobilisatie van de hele maatschappij.

 

Op 7 mei 2012 om 10 uur zal ik ter nagedachte van mijn ouders een bos bloemen leggen aan de voorkant van het huis in de Vanderlindenstraat 121 te Schaarbeek. Voor deze gelegenheid zou ik elke burger willen uitnodigen om deze dag mee te herdenken. Dit is een dag van zowel herdenking als bezinning, maar evenwel van bewustwording van onze respectievelijke verantwoordelijkheden.

 

 

 

ISNASNI Kenza

 

 

 

 

 Deux après le double meurtre Kenza Isnasni écrit une lettre à ces parents.